Springer spaniel walijski to rasa psów, która cieszy się dobrą reputacją pod względem zdrowia i charakteru. Jednak, jak każda rasa, wymaga od opiekuna odpowiedniej ilości troski i uwagi. Dlatego, jeśli zdecydujesz się na przyjęcie springer spaniela do swojej rodziny, warto wcześniej zapoznać się z wymaganiami hodowcy tej rasy, aby A może myślisz, że wiesz o nich wszystko! W takim razie tez QUIZ o psach jest właśnie dla ciebie! Koniecznie sprawdź, czy uda ci się rozpoznać wszystkie rasy psów z podanych przez nas zdjęć! Powodzenia! Dalmatyńczyk to inteligentny, lojalny i czuły pies. Jest to jedna z najbardziej niezawodnych ras. Jego atletyczne i muskularne ciało idealnie nadaje się do pokonywania dużych odległości. Jest bardzo kochany ze względu na swoją wierność i umiejętności opiekuńcze. Dalmatyńczyk to rasa obecna w świecie zwierząt od czasów Wilczarz irlandzki – wady szczeniąt. Wśród wad, które nie powinny występować u wilczarza irlandzkiego wskazano we wzorcu następujące: Głowa zbyt lekka lub zbyt ciężka. Kość czołowa ze zbyt wyraźnie zaznaczonym łukiem. Wierzchołek nosa w innym niż czarny kolorze. Wargi różowe lub w innym niż czarny kolorze. Rasa ta, znana również jako seter irlandzki czerwony, jest średniej lub dużej wielkości i ma od 25 do 27 cali (63,5 do 68,6 cm) wzrostu. Przyjrzyjmy się bliżej temu szelmowskiemu seterowi irlandzkiemu poniżej i temu, co go wyróżnia. 5 najbezpieczniejszych ras psów. Labrador Retriever. Urocze laboratoria przynoszą radość dzieciom na całym świecie. Golden retriever. Niezrównana żartobliwość Golden Retrievera to duży plus. Seter irlandzki. Setery irlandzkie wolą towarzystwo, a nie samotność. Pies gończy. Border collie. Seter irlandzki powstał i rozwinął się w Irlandii jako pies myśliwski. Wywodzi się od setera irlandzkiego czerwono-białego oraz psa nieznanej rasy, o jednolicie czerwonym umaszczeniu. Seter irlandzki był wyraźnie wyodrębnionym typem już w wieku XVIII. W roku 1882 powstał Klub Setera Irlandzkiego, zajmujący się promocją rasy. Z wyglądu przypomina ogromną maskotkę. Cechuje go cierpliwość i zrównoważenie, poza tym uchodzi za wyjątkowo komunikatywnego i towarzyskiego. Do życia rodzinnego nadaje się więc doskonale. Jeśli berneński pies pasterski jest dla Ciebie za duży, może spodoba Ci się appenzeller lub entlebucher. Terier irlandzki – cena. Jeśli interesuje cię zakup szczeniaka teriera irlandzkiego, cena wynosi aktualnie około 3,5 tysiąca złotych. Pamiętaj jednak, że jest to jedynie mocno uśredniona, orientacyjna kwota, która w praktyce może odbiegać od tej, jaką poda ci hodowca. Chart irlandzki nie powinien być ani tak ciężki, ani tak masywny jak dog niemiecki, ale jest cięższy i masywniejszy od charta szkockiego (deerhounda), którego powinien przypominać ogólnym typem budowy. Jest to pies dużych rozmiarów o imponującym wyglądzie, bardzo umięśniony, mocno zbudowany, ale elegancki. Jego chody są swobodne Ui8t. Najbardziej polularne psy YORK, BEAGLE, OWCZAREK NIEMIECKI, GOLDEN RETRIEVER, AMSTAF, LABRADOR RETRIEVER, MOPS, CANE CORSO, BERNARDYN, BOKSER, COCKER SPANIEL, JAMNIK, CHIHUAHUA, NOWOFUNLAND, ROTTWEILER, SHIH TZU, WEST HIGHLAND WHITE TERRIER, BERNENSKI PIES PASTERSKI, BULTERIER, DOBERMAN, MASTIF, PEKIŃCZYK, PUDEL, AKITA INU - ALASKAN MALAMUT - BILLY - BLOODHOUND - BOLOŃCZYK - BORDER COLLIE - BOSTON TERRIER - BULDOG FRANCUSKI - CHART POLSKI - CZARNY TERIER ROSYJSKI - DALMATYŃCZYK - DOG ARGENTYŃSKI - DOG NIEMIECKI - FILA BRASILEIRE - GOŃCZY POLSKI - GRZYWACZ CHIŃSKI - HOVAWART - KAI - LEONBERGER - MALTAŃCZYK - MASTIF TYBETAŃSKI - OGAR POLSKI - OWCZAREK KAUKASKI - OWCZAREK ŚRODKOWOAZJATYCKI - OWCZAREK SZETLANDZKI - OWCZAREK SZKOCKI - POLSKI OWCZAREK NIZINNY - POSOKOWIEC BAWARSKI - RATLEREK - RHODESIAN RIDGEBACK - SHAR PEI - SZNAUCER ŚREDNI - TERIER WALIJSKI - TOSA INU - WILCZARZ IRLANDZKI - WYZEL WEIMARSKI - WYZEL WLOSKI Popularne posty Cane corso – rasa psów pochodząca z Półwyspu Apenińskiego . Według klasyfikacji FCI należy do grupy II ( Pinczery i sznaucery, molosy, ... Tosa ( jap. tosa-inu lub tosa-ken; pol. pies tosa ) – jedna z ras psów , należąca do grupy psów w typie pinczera i sznaucera, molosów , ... Billy – jedna z ras psów , należąca do grupy psów gończych i posokowców, podlegająca pod sekcję psów gończych. Historia gatunku Rasa p... Golden retriever – jedna z ras psów , należąca do grupy psów aportujących , płochaczy i psów wodnych , zaklasyfikowana do sekcji psów apor... Pekińczyk – jedna z ras psów należąca do grupy psów do towarzystwa, zaklasyfikowana do sekcji spanieli japońskich i pekińczyków. Histor... Akita ( akita inu ; z jap. inu - pies) – jedna z ras psów , należąca do grupy szpiców i psów pierwotnych, zaklasyfikowana do sekcji szpic... Mastif tybetański – rasa psów należąca do molosowatych w typie górskim Historia gatunku Istnieje wiele spekulacji na temat pochodzenia... Bokser – jedna z ras psów , należąca, wg klasyfikacji Międzynarodowej Federacji Kynologicznej (FCI) do grupy II - pinczerów, sznaucerów, mo... York - jest to potoczna nazwa rasy yorkshire. Troszkę historii o psie Yorkshire terierry powstały w połowie XIX wieku. Ich zadaniem był... Rottweiler – jedna z ras psów , zaklasyfikowana do sekcji psów molosowatych w typie dogowatym Troszkę historii o psie Rottweiler jest t... Pochodzenie Przez długi czas w systematyce spanieli panował totalny chaos. W jednym miocie przychodziły na świat rozmaitej wielkości szczenięta. Uznawano, że te najmniejsze to cocker spaniele, średnie to field spaniele a największe to springer spaniele. Dopiero później dokonano podziału w zależności od ich wyglądu i umiejętności łowieckich. Springer spaniel ma obok clumber spaniela historię najdłuższą. Najstarsze pisemne świadectwa istnienia rasy pochodzą z końca XIII wieku. W 1386 roku opisywał je Geoffrey Chaucer, twórca słynnych "Opowieści kanterberyjskich". Zmarły w 1391 roku Gaston Phoebus w swojej książce o polowaniu opisał spaniela "którego włosy głaszcze wiatr". Również inni autorzy zachwycali się umiejętnościami myśliwskimi tych psów, które rzeczywiście były wyjątkowo uniwersalne - wystawiały i aportowały, zarówno na lądzie, jak i w wodzie. Istnieją dwie rasy, które w nazwie mają słowo „springer”. Są to angielski springer spaniel i walijski springer spaniel. Są ze sobą blisko spokrewnione, choć co do ich pochodzenia nie ma zgodności. Jedni twierdzą, że walijczyk pochodzi od clumber spaniela i springer spaniela angielskiego. Inni uważają, że do powstania rasy przyczynił się wyżeł bretoński, zwany dziś spanielem bretońskim oraz, i tu wszyscy są zgodni, springer spaniel angielski. Jest to możliwe, bo wiele psów myśliwskich do polowania na ptactwo sprowadzono w tym czasie z Francji na Wyspy Brytyjskie, tyle, że nie ma żadnych dowodów, które by to mogły potwierdzić. Springer spaniele: walijski i angielski zawsze się od siebie różniły, ale dopiero w 1901 roku oficjalnie uznano, że są to dwie odrębne rasy. W 1912 roku zatwierdzono wzorzec rasy walijczyka i nadano mu nazwę welsh springer spaniel. Dziś najwięcej springerów walijskich jest w Anglii, sporo ich mieszka również w Holandii, Niemczech, Francji, Danii, krajach półwyspu Skandynawskiego, Belgii, Włoszech oraz u naszych południowych sąsiadów: w Czechach i Słowacji. W Polsce przed II wojną światową hodowlą springerów walijskich oraz angielskich zajmowała się księżna Izabela Radziwiłłowa, ale jej psy nie przetrwały wojennej zawieruchy. Po wojnie pierwszą suczkę sprowadzono dopiero w latach osiemdziesiątych XX wieku, trudno przy tym nie wspomnieć o zasługach p. Jolanty Kaweckiej dla powojennej reaktywacji hodowli walijczyków. Obecnie mamy zaledwie cztery czynne hodowle walijskich springer spanieli: Adea, Sedda oraz Umbra Amabilis, które dopracowały się waliczyków na najwyższym, światowym poziomie oraz najmłodsza Ynys Afallon, która właśnie oczekuje na swoje pierwsze szczenięta. Wygląd Walijski springer spaniel jest psem średniej wielkości, masywnym, o typowej dla spanieli sylwetce wpisującej się w prostokąt. Ma silnie umięśniony tułów, głęboką klatkę piersiową, lekko zaokrągloną linię tyłu i nisko osadzony, poziomo noszony ogon. Głowa dość szeroka, z wyraźnym stopem. Walijczyk ma bardziej stożkowatą głowę, bardziej szpiczastą kufę niż springer spaniel angielski, oraz mniejsze i wyżej osadzone uszy. Oczy ciemno-orzechowe z dobrze przylegającą powieką. Zw. Świata 2012 i 2014, Zw Europy’ 2012, Interchampion, multi Champion MARIUSZ S. Umbra Amabili Wysokość w kłębie: psy 43-48 cm, suki 41-46 cm. Masa ciała: psy 16-18 kg, suki 14-16 kg. Charakter, usposobienie Springer spaniele walijskie to przede wszystkim psy myśliwskie, doskonale przystosowane do życia w swojej górzystej ojczyźnie. W miarę jak myślistwo przestawało być sposobem na życie a stało się sportem, coraz częściej zaczęto je hodować jako psy rodzinne. Nie zatraciły jednak swojego instynktu myśliwskiego, jeśli właściciel lubi polować, jego pies będzie doskonałym pomocnikiem, inteligentnym i zrównoważonym. Podstawą tej współpracy jest dobry kontakt i wzajemne porozumienie, bo tylko wtedy pies zgrywa się z przewodnikiem i bezbłędnie odgaduje czego od niego oczekuje. W niektórych krajach, na przykład w Anglii wyróżnia się linie hodowlane z których pochodzą psy typowo użytkowe, które raczej nie trafiają na wystawy i takie, które hodują psy typowo wystawowe. Nie oznacza to, że nie można jednego z drugim pogodzić. W przeciwieństwie do angielskich, hodowcy walijscy nigdy nie rozdzielali psów na linie użytkowe i wystawowe, dzięki czemu springer walijski do dziś pozostał psem wszechstronnym i równie dobrze czuje się na ringu wystawowym jak i na polowaniu. Dlatego też jego właściciel musi sobie zdawać sprawę z tego, że nawet w psie, który nigdy nie był na polowaniu może odezwać się instynkt myśliwski. Walijczyk, którego przodkowie potrafili zadusić lisa, może równie dobrze pogonić kota. Na spacerze w ulicznym ruchu pies powinien być zawsze na smyczy, bo nie tylko może pobiec za jakimś zwierzakiem, ale także przestraszyć się czegoś i nagle wyskoczyć na jezdnię. Springer spaniele walijskie nie mają skłonności do dominacji, ponieważ zawsze były pomocnikami myśliwego. Pies tej rasy potrzebuje dobrego, konsekwentnego przewodnika, który by ustalił jego miejsce w rodzinnej hierarchii i pokazał mu czego od niego oczekuje. Są to psy wierne, pełne dobrej woli, ale trzeba je odpowiednio wychować i wyszkolić. Mają bardzo wrażliwą psychikę, wymagają bliskości człowieka i łagodnego traktowania, powinny być doceniane i chwalone. Tylko wtedy mogą się w pełni rozwinąć. Odosobnienie, krzyk i nerwowa atmosfera mogą całkowicie zniszczyć ich psychikę. Springery walijskie i angielskie bardzo się różnią pod względem temperamentu i charakteru. Springer angielski to pies o niespożytej energii, bardzo zbliżony pod względem zachowania do cocker spaniela angielskiego. Jest niezwykle aktywny, cały czas w ruchu, trudno go zmęczyć, uwielbia ruch, aportować może całymi godzinami. Walijczyk bez problemu dostosowuje się do trybu życia swojego opiekuna, jest spokojny kiedy trzeba i aktywny kiedy trzeba. Każda forma spędzania czasu jest dla niego atrakcyjna: to może być jakiś sport, spacer, wykonywanie rozmaitych ćwiczeń, a także wylegiwanie się na kanapie, byle tylko w pobliżu swojego pana. Ale to co waljczyk lubi najbardziej, to oczywiście pływanie. Jest to rasa wyjątkowo silnie ukierunkowana na współpracę z człowiekiem. Wobec innych psów springery walijskie są przyjazne, zgodnie żyją ze swoimi pobratymcami, nie mają tendencji do rządzenia i rywalizacji. Szata Walijski springer spaniel ma dość gęstą, przylegającą, gładką, średniej długości szatę, podszytą krótkim zwartym podszerstkiem, dobrze chroniącą psa przed złymi warunkami atmosferycznymi. W przeciwieństwie do springera angielskiego, walijczyk ma znacznie krótszą sierść, szczególnie na uszach oraz mniej obfite frędzle. Wzorzec dopuszcza tylko jeden rodzaj umaszczenia: białe z lśniącym czerwonawym brązem, przy czym nos może być zarówno czarny jak i brązowy. PL Champion RIGHT ON THE MOMENT Umbra Amabilis / Adea Sierść springer spaniela walijskiego wymaga regularnej pielęgnacji, szczególnie w okresie linienia, a po każdym spacerze usunięcia z sierści wplątanych w nią gałązek i plewek. Konieczne jest również zabezpieczenie psa przed pchłami i kleszczami, przejrzenie sierści po powrocie ze spaceru i usunięcie ewentualnych kleszczy, które są niebezpieczne, bo mogą przenosić groźne choroby. Pies wystawowy musi być odpowiednio strzyżony i trymowany. Więcej na temat pielęgnacji sierści walijczyka i przygotowania jej do wystaw - kliknij tutaj Zdrowie Springer spaniel walijski należy do psów długowiecznych i zdrowych. Z chorób dziedzicznych, bardzo rzadko zdarzają się choroby oczu i jeszcze rzadziej dysplazja stawów biodrowych. Regularnej kontroli wymagają jego długie zwisające, słabo wentylowane uszy, w razie potrzeby trzeba je czyścić i usuwać sierść zarastającą kanał słuchowy. Po kąpieli lub spacerze w czasie deszczowej pogody, trzeba osuszyć wewnętrzną stronę małżowiny usznej miękką szmatką. Ich zaniedbanie może skutkować powstaniem stanu zapalnego o podłożu bakteryjnym lub grzybiczym. Dwa Interchampiony: MARIUSZ S. Umbra Amabilis oraz kilkunastoletni, w doskonałej formie, TARES z Dębowej Równiny Jeśli po buszowaniu w mokrych zaroślach pies wraca całkowicie przemoknięty, trzeba mu szybko osuszyć sierść, bo jest gruba, bardzo długo wysycha i pies może taka eskapadę odchorować. Idealnym wyjściem jest specjalny kombinezon, który pokazujemy przy opisie pielęgnacji. Springery są bardzo podatne na udar. Przy upalnej, słonecznej pogodzie pies powinien mieć ocienione miejsce do odpoczynku a na długi spacer wychodzić dopiero pod wieczór. Szczególną ostrożność trzeba zachować podczas podróży samochodem a już nigdy nie można go zostawić w samochodzie, nawet przy otwartych oknach. Springer spaniel ma wrażliwy żołądek, dlatego też powinien być karmiony regularnie, najlepiej dwa razy dziennie, by niepotrzebnie nie przeciążać żołądka. Żeby uniknąć błędów dietetycznych, wskazane jest karmienie dobrej jakości suchą karmą o wartości energetycznej dostosowanej do wieku i trybu życia. Jako regułę należy przyjąć karmienie psa po spacerze a nie przed wyjściem. Do kogo pasuje ten pies ? Springer walijski jest bardzo miłym psem, który z powodzeniem może pełnić rolę przyjaciela rodziny, choć oczywiście najbardziej wymarzonym dla niego właścicielem jest myśliwy. Może również doskonale żyć bez polowania, pod jednym wszakże warunkiem, że właściciel zapewni mu wystarczającą ilość ruchu. Odpowiednio wybiegany pies jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki zamienia się w statecznego domownika. Trzeba sobie jednak zdawać sprawę z tego, że springerowi nie wystarczy dreptanie u boku właściciela, jest to pies, który koniecznie potrzebuje prawdziwego wybiegu i otwartej przestrzeni. Jak przystało na psa myśliwskiego, springer musi mieć urozmaicone zadania do wykonania, zmuszony do bezczynności, trzymany cały czas w mieszkaniu tyje, nudzi się i staje się uciążliwy. Doskonałym wyjściem są urozmaicone spacery połączone z szukaniem ukrytego przedmiotu, aportowaniem, lub bieganiem razem z właścicielem. Możliwości jest dużo, niektóre z nich opisujemy w zakładce Spacer nie musi być nudny. Osoby, które nie mogą zapewnić psu możliwości swobodnego wybiegania się przynajmniej raz dziennie, powinny zrezygnować z jego posiadania. Najlepszym dla niego miejscem jest dom za miastem z dużym, dobrze ogrodzonym ogrodem. Springer spaniel przywiązuje się do całej rodziny, ale zwykle ustala sobie swoją własną hierarchię. Jest bardzo inteligentny, bezbłędnie rozszyfrowuje na co może sobie pozwolić, kogo musi słuchać, a z kim może podyskutować. Springery są doskonałymi towarzyszami dla dzieci, są w stosunku do nich wyrozumiałe, łagodne, całkowicie pozbawione agresji, a szaleństwa z dziećmi pozwalają im wyładować nadmiar energii. Potrafią się bawić nie robiąc im krzywdy, Problemem może być lęk psa przed samotnością, dlatego najlepszym miejscem dla springera jest rodzina wielopokoleniowa, w której zawsze ktoś zostaje w domu. Nie można go zostawić na dłużej samego, bo może wpaść w panikę i z rozpaczy zdemolować i zabrudzić całe mieszkanie. Z reguły dobrym wyjściem jest drugi pies, ale w tym przypadku nie zawsze to pomaga, bo obydwa są bezgranicznie przywiązane do właścicieli i mogą razem rozpaczać, że zostały bez swojej rodziny. PL Champion, Zw Klubu Pelydryn’s IZADORA BORN IN SWEDEN Springer nie sprawdza się jako stróż, a już zupełnie nie jako obrońca, nie można tego od niego oczekiwać, bo to nie leży w jego naturze. Radośnie wita wszystkich gości i jest przyjaźnie nastawiony do całego świata. Jeśli ktoś miał kiedykolwiek psa agresywnego, którego trzeba było zamykać, gdy pod drzwiami pojawiali się goście z pewnością bardzo to doceni. Nie jest to więc pies dla każdego, ale wymarzony i bardzo niekłopotliwy towarzysz dla każdego kto potrafi mu stworzyć odpowiednie warunki do życia. W sumie niewiele – możliwość wybiegania się i bliskość swojego pana. W zamian daje swojej rodzinie nieporównanie więcej. Zalety i wady + doskonały pies myśliwski + bardzo miły pies rodzinny + inteligentny, chętny do nauki + przyjacielski wobec dzieci + mało szczeka - wymaga konsekwentnego prowadzenia - potrzebuje dużo ruchu - nie znosi samotności - znudzony może być uciążliwy - bardzo podatny na udar cieplny Ciekawostki Poszukiwanie trufli Wydawało się, że poszukiwanie trufli zastrzeżone jest dla włoskich lagotto romagnolo. W miejscowości Roddi, położonej na północy Włoch, funkcjonuje nawet szkoła dla adeptów tej trudnej sztuki - Universita dei Cani Tartuffo. Wyszkolenie psa trwa od dwóch do czterech lat i trzeba wiedzieć, że nie każdy pies się do takiego szkolenia nadaje. Okazuje się, że pochodzący z polskiej hodowli Adea, mieszkający na Łotwie springer spaniel walijski BABY SOFT, pozazdrościł im sukcesów i stał się wyjątkowo uzdolnionym poszukiwaczem tych cennych grzybów. Opiekun niepełnosprawnych Inny springer walijski pomaga w codziennych czynnościach osobie niepełnosprawnej. Zobaczcie sami, filmik jest dość długi, ale obejrzyjcie go do końca, naprawdę warto. kliknij tutaj Pies ratownik Springer walijski SZOT Sedda w wieku 11 tygodni rozpoczął szkolenie w Stowarzyszeniu Cywilnych Zespołów Ratowniczych z Psami STORAT. W wieku 11 miesięcy, prowadzony przez przewodniczkę Barbarę Maciejewską, zdał egzamin PT I (Pies towarzysz) z oceną bardzo dobrą. W 2014 roku zdał egzamin RH FL-A (ratowniczy terenowy klasy A według regulaminu IRO) uzyskując 274/300 punktów oraz egzamin PSP poszukiwawczy terenowy klasy „1” i uzyskał licencję Państwowej Straży Pożarnej oraz stowarzyszenia STORAT do udziału w akcjach poszukiwawczych. Sprawdził się już w trzech akcjach. A żeby ktoś nie powiedział że pies użytkowy nie może być piękny, brał udział w wystawach kynologicznych i zdobył tytuły: Młodzieżowego Championa Polski (2013) i Championa Polski (2014). W sobotę, 22 marca 2014r. po kilkutygodniowych intensywnych opadach, w pobliżu miasta Oso w stanie Waszyngton USA nastąpiło osunięcie ziemi. Kilkadziesiąt osób zginęło a około 100 domów zostało uszkodzonych. Na zdjęciu Dave Mullins ze swoim walijskim springerem Amberem w poszukiwaniu ocalałych ludzi. Jak znaleźć dobrą hodowlę ? Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, unikaj niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny. Wzorzec rasy FCI Wzorzec FCI standard nr 126 / Wersja polska: kwiecień 2011 SPRINGER SPANIEL WALIJSKI Welsh springer spaniel Pochodzenie: Wielka Brytania. Data publikacji obowiązującego standardu: Użytkowość: Płochacz. Klasyfikacja Grupa 8 Aportery, płochacze, psy dowodne. Sekcja 2 Płochacze. Obowiązują próby OGÓLNE: Symetryczny, zwarty, nie wysokonożny, o budowie wyraźnie wskazującej na wytrzymałość i zdolność do ciężkiej pracy. Ruch szybki, wydajny i zdecydowany. ZACHOWANIE/TEMPERAMENT: Stara, wyraźnie odróżniająca się od innych rasa o czystym pochodzeniu. Pies wesoły, bardzo aktywny i zdecydowany, łagodny, bez śladu agresji czy nerwowości. GŁOWA:Mózgoczaszka: Czaszka: Odpowiedniej długości, lekko wysklepiona i dobrze wyrzeźbiona pod oczami. Stop: Nos : Barwy mięsa lub ciemniejszy, nozdrza dobrze rozwinięte. Kufa : Średniej długości, prosta, dość kanciasta. Uzębienie: Szczęki mocne, kompletny i regularny zgryz nożycowy. Oczy : Orzechowe lub ciemne, średniej wielkości, ani wypukłe, ani zapadnięte, nie ukazują trzeciej powieki. Uszy: Osadzone umiarkowanie nisko, wiszące płasko przy policzkach. Stosunkowo małe, stopniowo zwężające się ku końcom, kształtem przypominające liść winorośli. SZYJA: Długa, dobrze umięśniona, sucha, płynnie przechodząca w łopatki. TUŁÓW: Niedługi, mocny dobrze umięśniony; długość tułowia powinna być proporcjonalna do wysokości nóg. Lędźwie: Umięśnione i lekko wysklepione, dobrze związane. Klatka piersiowa: Głęboka, o dobrze wysklepionych żebrach. OGON: Kiedyś zwyczajowo cięty. Osadzony nisko i głęboko, nigdy nie noszony powyżej grzbietu, w akcji ruchliwy. Niecięty: Z piórem, w harmonii z sylwetką psa. KOŃCZYNY:Kończyny przednie: średniej długości, proste o mocym kośćcu. Przednie łapy: okrągłe, o mocnych opuszkach, zwarte, kocie, nie duże ani nie tylnie: Mocne, dobrze umięśnione i rozbudowane, szeroko rozstawione, z mocnym kośćcem. Kolano : Umiarkowanie kątowane, nie wykręcone na wewnątrz ani do wewnątrz. Podudzie : Dobrze wykształcone. Staw skokowy: Niski. Łapy: Okrągłe, o mocnych opuszkach, zwarte, kocie, nie duże ani nie płaskie CHODY: Płynne, swobodne i przestrzenne, z dobrym napędem kończyn tylnych. SZATA SIERŚĆ: Prosta, przylegająca, jedwabista i gęsta, nigdy twarda ani falista. Sierść lokowata wysoce niepożądana. Na przednich nogach i na tylnych powyżej stawu skokowego niewielkie pióra, tak samo na uszach i ogonie. MAŚĆ: Wyłącznie biała z intensywnie czerwonymi łatami. WIELKOŚĆ I WAGA: Przybliżona wysokość w kłębie: pies 48 cm. suka 46 cm . WADY: Wszelkie odstępstwa od powyższego wzorca powinny być traktowane jako wady i oceniane w zależności od ich stopnia oraz wpływu na zdrowie, dobre samopoczucie psa, i zdolność wykonywania tradycyjnej pracy WADY DYSKWALIFIKUJĄCE: • Agresja lub wyraźna lękliwość • Psy wykazujące wyraźne wady fizyczne i/lub zaburzenia charakteru powinny być dyskwalifikowane. Samce muszą mieć dwa normalnie rozwinięte jądra w pełni wyczuwalne w mosznie. Źródło: Irlandzkie rasy psów, których jest dziewięć, to rasy absolutnie wyjątkowe, które warto bliżej poznać. Pochodzące z Irlandii setery, charty, spaniele i teriery doceniane są w wielu miejscach na świecie za swój niesamowity charakter i użytkowość, choć w Polsce nie należą one jeszcze do najpopularniejszych. Co należy o nich wiedzieć? Kto jest dobrym kandydatem na opiekuna irlandzkiego czworonoga?Przez aktualizacja dnia 18:58 Irlandzkie czworonogi Irlandzkie rasy psów nie są jeszcze bardzo popularne w Polsce, ale są piękne i cechują się niezwykłym charakterem, dlatego warto poznać bliżej kilka z nich. Choć Irandia jest nazywana Zieloną Wyspą - spokojnie – Irlandczycy nie mają zielonych psów! Wilczarz irlandzki Mimo swoich słusznych rozmiarów, wilczarz irlandzki to spokojny i łagdony pies©Shutterstock Wilczarz irlandzki, zwany też chartem irlandzkim, to słusznych rozmiarów czworonóg, który osiąga nawet do 80 cm w kłębie (suki są mniejsze od psów) i waży 40-55 kg. To bardzo stara rasa, której przodkowie żyli na obszarze Irlandii jeszcze przed naszą erą – potwierdzają to wykopaliska archeologiczne. Wilczarze irlandzkie są dumnymi psami o smukłej sylwetce. Dopuszczalne są różne kolory ich umaszczenia (poza zielonym;)), włos jest szorstki w dotyku i sztywny. Ten potężny pies – choć robi niemałe wrażenie – tak naprawdę jest bardzo spokojnym, zrównoważonym, łagodnym i bardzo rodzinnym czworonogiem. W ramach ciekawostki warto dodać, że piękna figura charta irlandzkiego znajduje się w katedrze Świętego Patryka w Dublinie! Irlandzki spaniel dowodny Jak sama nazwa wskazuje, irlandzki spaniel dowodny uwielbia pływać. ©Shutterstock Jak sama nazwa to sugeruje, pies tej rasy kocha wodę i świetnie sobie w niej radzi. Jego sierść jest naturalnie natłuszczona, przez co wykazuje właściwości wodoodporne. Ma wyjątkowo interesujący, purpurowo-brązowy kolor (zgodnie z wzorcem „wątrobiana z czerwonawym odcieniem”). Twórca rasy nie zdradził nikomu, jakie jest jej pochodzenie, jedna z hipotez głosi natomiast, że irlandzki spaniel dowodny mógł powstać z krzyżówki pudla bądź portugalskiego psa dowodnego ze spanielem irlandzkim. Inne teorie mówią, że rasa mogła powstać bez udziału ras „z zewnątrz”. Tak czy inaczej irlandzki spaniel dowodny jest psem dużym (wysokość w kłębie do 60 cm, waga do 30 kg), niezwykle inteligentnym i wytrzymałym. Psy tej rasy bardzo przywiązują się do swoich opiekunów, natomiast w stosunku do obcych zwyczajowo zachowują rezerwę. Seter irlandzki Choć obecnie rasa ta kojarzona jest z charakterystyczną czerwoną szatą, dawniej występowały setery irlandzkie o różnym umaszczeniu, również całkowicie białe i biało-czarne.©Shutterstock Seter irlandzki należy do grupy wyżłów. Jest wysokim (do 70 cm w kłębie) i smukłym (waga do 35 kg) psem. Pierwotnie stworzony jako pies myśliwski, obecnie pełni też rolę czworonoga rodzinnego. Jest bardzo inteligentny i energiczny, dlatego wymaga aktywnego i konsekwentnego przewodnika. Mocno przywiązuje się do opiekuna i jest w stosunku do niego bardzo lojalny. Seter irlandzki wywodzi się prawdopodobnie ze skrzyżowania irlandzkiego spaniela wodnego (opisanego powyżej) z pointerierem, seterem angielskim i springer spanielem. Choć obecnie rasa ta kojarzona jest z charakterystyczną czerwoną szatą (i tylko ta jest dopuszczalna wedle wzorca), dawniej występowały również setery irlandzkie o różnym umaszczeniu, nawet całkowicie białe i biało-czarne. Pozostałe irlandzkie rasy to: kerry beagle - rasa ta nie jest oficjalnie uznana przez FCI, choć ma bardzo stary rodowód, bo stworzono ją w XVI wieku. Od samego początku istnienia wykorzystywana jest do polowań, głównie na drobną zwierzynę oraz ptactwo. Kerry beagle to pies chętny do współpracy z człowiekiem, przyjaźnie nastawiony i energiczny. Przedstawiciel tej rasy cechuje się średnimi rozmiarami. Osiąga wagę od 20 do 27 kg i mierzy przeciętnie od 56 do 66 cm w kłębie; kerry blue terrier - pomimo tego, że jest to bardzo stara rasa, pierwsze wzmianki na jej temat pojawiają się dopiero w połowie XIX wieku. Są to wszechstronne psy, które wykorzystywane były zarówno jako szczurołapy i stróże. Ponadto powolano z nimi na wydry. Obecnie w kraju swego pochodzenia pełnią rolę psów policyjnych oraz psich terapeutów. Są to psy średnie, ważące około 15-18 kg i mierzące około 45-48 cm. Warto wiedzieć, że szczeniaki rodzą się z czarną szatą, która dopiero później nabiera typowego dla rasy niebiesko-szarego koloru; seter irlandzki czerwono-biały - jest bliskim kuzynem setera irlandzkiego, ale jest od niego nieco mniejszy i cechuje się mocniejszą budową. Nie jest on tak popularny poza Irlandią jak seter irlandzki charakteryzujący się piękną mahoniową sierścią. FCI uznało setera czerwono-białego jako odrębną rasę dopiero w roku 1989; terier irlandzki - jest zwinnym i żywiołowym psem myśliwskim. Choć w stosunku do ludzi pozostaje czworonogiem bardzo przyjaznym, nie można powiedzieć, że ma bardzo łagodne usposobienie, bowiem może wdawać się w bójki z innymi psami. Jest to pies średniej wielkości ważący około 11-13 kg (suki są mniejsze i lżejsze). Jego umaszczenie może przybierać różne odcienie czerwieni. Kufa teriera irlandzkiego ozdobiona jest charakterystyczną brodą; irish glen of imaal terrier - jest to najmłodsza rasa terierów irlandzkich uznana przez FCI. Ten wytrzymały i bardzo wesoły pies pierwotnie był wykorzystywany do polowania na borsuki i lisy. To czworonóg niezwykle odważny, pomimo swoich niewielkich rozmiarów, więc może pełnić rolę stróża. Rasa cechuje się dużą inteligencją i chęcią do zabawy, co warto wykorzystać podczas szkolenia; irish soft coated wheaten terrier (terrier pszeniczny) to czuły, wesoły i bystry pies, który nie znosi samotności i uwielbia pieszczoty. Jest nieco mniej uparty w porównaniu z innymi terierami. Jak widać na powyższych przykładach, irlandzkie rasy psów są wspaniałymi czworonogami, które mogą stać się doskonałymi towarzyszami codzienności. Wymają jednak opiekunów aktywnych, kreatywnych, konsekwentnych i jednocześnie łagodnych. Wówczas można z nimi stworzyć najlepszy możliwy duet!